Pages

Darka e Fundit, Mundimet dhe Vdekja ne Kryq e Jesusit - E Diele 24 Mars 2013


Leximi i parë: Isaia 50:4-7
Psalm: Psalm 22:8-9, 17-20, 23-24
Leximi i dytë: Filipianëve 2:6-11
UNGJILLI: Luka 22:14 -- 23:1-56 ose 23:1-49


Leximi i parë: Isaia 50:4-7
4 Zoti Hyj ma dha një gjuhë të ditur që të di ta përforcoj me fjalë të lodhurin.
Çdo mëngjes veshin ma zgjon që të dëgjoj siç dëgjon nxënësi.
5 Zoti Hyj ma hapi veshin,s’kundërshtova, nuk u zmbrapsa.
6 Shpinën ua solla atyre që më rrahnin, mollëzat e mia atyre që ma shkulnin mjekrrën: fytyrën time nuk e largova nga të sharat e pështymat.
7 Zoti Hyj është ndihmëtari im, këndej edhe s’jam i tronditur, prandaj fytyrën time e bëra të fortë si shkëmbi pse e di se s’do të mbetem i turpëruar.

Psalm: Psalm 22:8-9, 17-20, 23-24

9 “Shpresoi në Zotin: le ta lirojë, le ta shpëtojë sepse i pëlqen Atij!”
10 E, pra, ti më nxore nga kraharori i nënës, ti më bëje të sigurt në prehrin e nënës sime.
18 mund t’i numëroj të gjithë eshtrat e mia, e këta më shikojnë e nuk m’i ndajnë sytë.
19 Petkat e mia ndër vete i ndajnë e mbi petkun tim qesin short.
20 Por ti, o Zot, mos rri larg meje, fuqia ime shpejto të më ndihmosh!
21 Ma shpëto jetën prej shpatës, prej dorës së qenit të vetmen të mirë që kam!
24 “Ju që e druani Zotin, lëvdojeni atë, mbarë fara e Jakobit, lëvdojeni atë!
Të gjithë pasardhësit e Izraelit, nderojeni atë,
25 sepse nuk e përbuzi as s’e la në harresë mjerimin e skamnorit, nuk e fshehu fytyrën e vet prej tij, por, kur i kërkoi ndihmë, e dëgjoi”.

Leximi i dytë: Filipianëve 2:6-11

6 i cili, edhe pse me natyrë Hyj, barazinë e vet me Të nuk e çmoi si një visar që s’mundet pa të,
7 por ia mohoi vetvetes e mori natyrën e shërbëtorit dhe u bë i ngjashëm me njerëz dhe, për kah pamja e jashtme, dukej vetëm njeri.
8 E përuli vetveten duke u bërë i dëgjueshëm deri në vdekje, mu deri në vdekjen në kryq.
9 Prandaj edhe Hyji e lartësoi tesve dhe i dha emrin që është mbi çdo emër
10 që në Emër të Jezusit të përkulet çdo gju i atyre që janë në qiell, në tokë e në nëntokë
11 dhe çdo gjuhë të dëshmojë: ‘Jezu Krishti është Zot!’ Në nder të Hyjit Atë.

UNGJILLI: Luka 22:14 -- 23:1-56 ose 23:1-49

 14 Kur erdhi koha, Jezusi u ul në tryezë e me të bashkë edhe apostujt. 
15 U tha:“Me gjithë shpirt kam pasur dëshirë ta ha këtë Darkë të Pashkëve bashkë me ju para se të pësoj, 
16 sepse juve po ju them: nuk do ta ha më para se të marrë fund në Mbretërinë e Hyjit.”
17 Atëherë mori gotën, falenderoi e tha: “Merreni e ndajeni mes jush! 
18 Vërtet, unë po ju them se prej këtij çasti s’do të pi më fryt hardhie derisa të vijë Mbretëria e Hyjit.”
19 Pastaj mori bukën, u falënderua, e theu, ua dha e tha: “Ky është trupi im [që flijohet për ju. Bëni këtë në përkujtimin tim!”
20 E mori gjithashtu edhe kelkun, pasi u krye darka, e tha: “Ky kelk është Besëlidhja e Re në gjakun tim që derdhet për ju. ”]
21 “Por, ja, dora e atij që po më tradhton është me mua në tryezë! 
22 Biri i njeriut njëmend po shkon ashtu siç u caktua, porse, i mjeri ai njeri që po e tradhton!”
23 Ata zunë ta pyesnin njëri‑tjetrin cili prej tyre do të ishte ai që do ta bënte këtë gjë.

 Diskutimi rreth më të madhit

 24 Atëherë apostujt filluan të grinden mes tyre: cili prej tyre do të ishte më i madhi. 
25 Jezusi u tha: “Mbretërit e paganëve sundojnë me ta si zotërues; madje ata që sundojnë mbi ta kërkojnë të quhen ‘Bamirës’! 
26 Ju s’guxoni të bëni ashtu! Përkundrazi, më i madhi ndër ju të jetë si të ishte më i riu, kurse kryetari, sikur të ishte ai që shërben. 
27 Cili, në të vërtetë, është më i madh: ai që është në tryezë, apo ai që shërben? Vallë, a s’është ai që rri në tryezë? Tashti, unë jam ndër ju porsi ai që shërben.”
28 “Ju jeni ata që, në provat e mia, qëndruat vazhdimisht me mua. 
29 Prandaj, unë po jua lë trashëgim Mbretërinë ashtu si ma dha mua im Atë: 30 që të hani e të pini në tryezën time në Mbretërinë time dhe të rrini në frone për të gjykuar dymbëdhjetë fiset e Izraelit.”

 Paralajmërimi i mohimit të Pjetrit
(Mt 26, 31‑35; Mk 14, 27‑31; Gjn 13, 36‑38)

 31 “Simon, Simon, ja, Satani kërkoi t’ju shoshë porsi grurin! 
32 Por unë u luta për ty, që feja jote të mos mungojë. Por ti, kur të kthehesh, forcoji vëllezërit e tu.”
33 “Zotëri ‑ i tha Pjetri ‑ jam gati të shkoj me ty edhe në burg edhe në vdekje!”
34 Jezusi iu përgjigj: “Unë po të them, o Pjetër, se sot, nuk do të këndojë gjeli, para se ti të mohosh tri herë se më njeh!”

 Qesja, strajca dhe shpata

 35 Dhe u tha:“Kur ju dërgova pa qese, pa strajcë e pa sandale a ju mungoi gjë?” “Asgjë! ‑ u përgjigjën ata.
36 Atëherë u tha: “Tani, kush ka qese, le ta marrë! Po ashtu edhe strajcën! E kush nuk ka shpatë, le t’i shesë petkat e veta e le ta blejë! 
37 Sepse, unë po ju them: në mua duhet të vërtetohet fjala e Shkrimit të shenjtë: ‘U radhit ndër keqbërës!’Vërtet, gjithçka u parafol për mua, po shkon në vend.”
38 Ata i thanë:“Zotëri, ja, këtu dy shpata!”Ai iu përgjigj: “Mjaftojnë!”

 Lutja në Malin e Ullinjve
(Mt 26, 36‑46; Mk 14, 32‑42)

 39 Pastaj doli prej andej e u nis, si rëndom, drejt Malit të Ullinjve. Pas tij shkuan edhe nxënësit. 40 Kur arriti në atë vend, u tha:“Lutuni që të mos bini në tundim!”
41 Dhe ai u largua prej tyre sa mund të hidhet guri, u ul në gjunjë dhe zuri të lutet:
42 “O Atë, nëse do, largoje këtë gotë prej meje! Veçse, le të bëhet, jo vullneti im, por vullneti yt!” 
43 Atëherë iu dëftua një engjëll nga qielli që i dha zemër. Kur e kapën mundimet e vdekjes, lutej më me zemër. 
44 Djersa e tij u bë si pika gjaku që binin në tokë.
45 U çua prej lutjes, shkoi te nxënësit. I gjeti fjetur. I kishte këputur trishtimi.
46 U tha: “Pse po flini? Çohuni! Lutuni të mos bini në tundim!”

 Tradhtimi dhe arrestimi i Jezusit
(Mt 26, 47‑56; Mk 14, 43‑50; Gjn 18, 3‑11)

 47 Ndërsa ai ende po fliste, ja, ia behu një turmë. Në krye të saj ishte ai që quhet Judë ‑ njëri prej të Dymbëdhjetëve. Ai iu afrua Jezusit për ta puthur.
48 Jezusi i tha:“O Judë, a me të puthur po e tradhton Birin e njeriut?”
49 Ata që ishin përreth tij, duke parë çka po ndodhte, thanë:“Zotëri, a t’u biem me shpatë?”
50 Dhe njëri prej tyre i ra shërbëtorit të kryepriftit e ia preu veshin e djathtë,
51 Jezusi tha:“Zini vend! Mjaft!” ‑ dhe ia preku veshin e ia shëroi.
52 Atëherë Jezusi u tha atyre që kishin ardhur kundër tij, kryepriftërinjve e krerëve të rojës së Tempullit dhe pleqve:“Erdhët, si të isha unë cub, me shpata e shkopinj! 
53 Përditë isha në Tempull me ju e nuk çuat dorë mbi mua. Porse kjo është ora juaj dhe pushteti i territ.”

 Pjetri e mohon
(Mt 26, 57‑58; 69‑75;Mk 14, 53‑54. 66‑72;Gjn 18, 12‑18, 25‑27)

 54 E kapën, pra, e çuan dhe e shtinë në shtëpinë e kryepriftit. Pjetri e ndiqte për së largu. 
55 Ata ndezën zjarr në mes të oborrit dhe u ulën rreth tij. Ndër ta u ul edhe Pjetri.
56 Kur një shërbëtore e pa ulur pranë zjarrit, e shikoi mirë dhe tha:“Edhe ky ishte me të!”
57 Ai e mohoi:“Nuk e njoh, moj fisnike!” 
58 Pak më vonë e vuri re një tjetër e tha: “Edhe ti je prej tyre!” “Nuk jam, o njeri!” ‑ iu përgjigj Pjetri.
59 Dhe pas, diku pas një ore, një tjetër tha:“Me të vërtetë edhe ky ishte me të! Sepse është edhe galileas!”
60 Pjetri u përgjigj:“ S’di ç’po thua, o burrë!” Dhe tamam atëherë, ndërsa ende po fliste ‑ këndoi gjeli. 
61 Zotëria u kthye dhe ia lëshoi sytë Pjetrit. Pjetrit i ra ndër mend fjala e Zotërisë që ia pati thënë: ‘Para se sot të këndojë gjeli, tri herë do të më mohosh!’
62 Doli përjashta dhe qau thekshëm.

 Jezusin e përqeshin dhe e rrahin
(Mt 26, 67‑68; Mk 14, 65)

 63 Njerëzit që e ruanin Jezusin e përqeshnin dhe e rrihnin. 
64 ia mbulonin fytyrën dhe i thoshin “Dëftohu profet ‑ gjeje kush të ra!” 
65 I thoshin edhe shumë të shara të tjera.

 Jezusi para Këshillit të Lartë
(Mt 26, 59‑66; Mk 14, 55‑64; Gjn 18, 19‑24)

 66 Kur zbardhi drita u mblodhën krerët e popullit, kryepriftërinjtë e skribët, e çuan Jezusin në Këshillin e Lartë të vetin 
67 dhe i thanë:“Nëse ti je Mesia, na thuaj!” Ai u përgjigj:
“Nëse ju them, s’do të më besoni; 
68 nëse ju pyes, nuk do të më përgjigjeni.
69 Por pas këtij momenti, Biri i njeriut do të rrijë në të djathtën e Hyjit të gjithëpushtetshëm.”
70 Atëherë i thanë të gjithë: “Ti, pra, qenke Biri i Hyjit?!” Ai u përgjigj: “Ju thoni të vërtetën! Unë jam!”
71 Atëherë ata thanë:
“Ç’dëshmi tjetër na duhet? Ne vetë e dëgjuam prej gojës së tij!”
1 Atëherë u ngritën të gjithë së bashku, e çuan te Pilati 
2 dhe zunë ta padisin: “Këtë njeri e zumë duke nxitur tonë në kryengritje, ndalon t’i jepet Cezarit tatimi e për vete thotë se është Mesia ‑ Mbret.”
3 Pilati e pyeti: “A je ti mbreti i judenjve?” Ai iu përgjigj: “Ti po thua!”
4 Pilati u tha atëherë kryepriftërinjve dhe vegjëlisë: “Kurrfarë faji s’po gjej në këtë njeri.”
5 Por ata ngulnin këmbë duke thënë: “Ky po çon në kryengritje duke mësuar në mbarë Judenë, që prejGalilesë, ku ia filloi e deri këtu.”

 Jezusi para Herodit

 6 Në këto fjalë Pilati pyeti a mos është ky njeri galileas. 
7 Kur e mori vesh se është nën pushtetin e Herodit, e dërgoi te Herodi që, ndër ato ditë, gjendej edhe ai në Jerusalem.
8 Herodi u gëzua fort kur e pa Jezusin. Kaherë kishte pasur dëshirë ta shihte, sepse kishte dëgjuar shumë për të dhe shpresonte se do të shihte ndonjë mrekulli të tijën. 
9 I bëri shumë pyetje, porse Jezusi s’iu përgjigj fare. 
10 Aty ishin edhe krerët e priftërinjve dhe skribët, të cilët e paditnin me këmbëngulje.
11 Herodi, bashkë me ushtarët e vet e përbuzi Jezusin dhe e vuri në lojë: e veshi me petk të bardhë dhe ia ktheu Pilatit. 
12 Po atë ditë Herodi e Pilati u bënë miq: më parë ishin armiq.

 Jezusi i gjykuar për vdekje
(Mt 27, 15‑26; Mk 15, 6‑15; Gjn 18, 39‑19, 16)

 13 Pilati grishi në mbledhje krerët e priftë‑ rinjve, anëtarët e Këshillit të lartë dhe 
14 dhe u tha: “Këtë njeri e sollët para meje duke e paditur se po nxit në kryengritje, dhe, ja, unë e pyeta para jush e nuk i gjeta kurrfarë faji, për të cilin ju e paditni. 
15Por, as Herodi, pasi e ktheu prapë tek ne. Ja, pra, ai s’ka bërë asgjë që të meritojë vdekjen. 
16 Prandaj, do ta ndëshkoj e pastaj do ta lëshoj.” [17]
18 Por ata zunë të bërtasin njëzëri: “Këtë vritie e na liro Barabën!”
19 Baraba ishte i burgosur për shkak të një kryengritjeje e për vrasje. 
20 Pilati foli prapë, sepse dëshironte ta lirojë Jezusin. 
21 Por ata bërtitnin: “Kryqëzoje! Kryqëzoje!”
22 Ai u tha të tretën herë:“Po ç’të keqe ka bërë? Unë nuk gjeta në të faj që meriton vdekjen. Do ta ndëshkoj, pra, dhe do ta lëshoj.”
23 Porse ata me britma të mëdha e me këmbëngulje kërkonin ta kryqëzojë: britmat e tyre bëheshin përherë e më të mëdha.
24 Atëherë Pilati vendosi të bëhej ashtu si kërkonin ata. 
25 Ua lëshoi atë që u burgos për kryengritje e vrasje ‑ atë që kërkuan ‑ kurse Jezusin ua dorëzoi vullnetit të tyre.

 Kryqëzimi i Jezusit
(Mt 27, 32‑44; Mk 15, 21‑32; Gjn 19, 17‑27)

 26 Ndërsa po e çonin për ta kryqëzuar, kapën një farë Simoni prej Cirene, që po kthente nga fusha, ia vunë në krah kryqin që ta mbarte pas Jezusit.
27 Pas tij shkonte një shumicë e madhe njerëzish e disa gra që e qanin dhe e vajtonin. 
28 Jezusi u kthye kah ato dhe tha: “Bijat e Jerusalemit! Mos më qani mua, por qani veten e fëmijët tuaj! 
29Sepse, ja, po vjen koha, kur do të thuhet: ‘Lum beronjat! Lum ato që s’lindën kurrë e që nuk patën kujt t’i japin gji!’ 
30 Atëherë do të fillojnë ‘t’u thonë maleve: bini mbi ne! e kodrave: na mbuloni!’
31 Sepse, nëse veprohet kështu me drunë e njomë, çka do të ndodhë me të thatën?”
32 I sollën edhe dy të tjerë ‑ keqbërës për t’i vrarë bashkë me të.
33 Kur arritën në vendin që quhet ‘Kafkë’, aty e kryqëzuan atë dhe keqbërësit, njërin në të djathtë e tjetrin në të majtë.
[34 E Jezusi lutej:“Fali, o Atë, se nuk dinë ç’bëjnë!”] E ‘për t’i ndarë petkat e tij hodhën short’.
35 Populli rrinte aty e ‘kundronte’. Anëtarët e Këshillit të Lartë e ‘përqeshnin’ duke thënë: “Të tjerët i shpëtoi, le ta shpëtojë vetveten, nëse është Mesia i Hyjit ‑‘I zgjedhuri’!”
36 Edhe ushtarët e vinin në lojë. Iu afruan për t’i dhënë uthull 
37 dhe i thanë: “Nëse je ti mbreti i judenjve, shpëto vetveten!”
38 Mbi të ishte edhe mbishkrimi: “Ky është mbreti i judenjve.”
39 Njëri nga kriminelët e kryqëzuar e fyente: “Po a nuk je ti Mesia?! Shpëto veten edhe ne!”
40 Por ai tjetri e qortoi shokun: “As ti nuk e druan Hyjin që po vuan të njëjtin dënim si ai? 
41 Sa për ne kjo është drejtësi: po marrim ndëshkimin e merituar për veprat tona! Por ky ‑ ky s’bëri asnjë të keqe!”
42 Dhe tha: “Të të bjerë ndër mend për mua, o Jezus, kur të arrish në Mbretërinë tënde!”
43 E Jezusi i tha: “Për të vërtetë po të them: sot do të jesh me mua në parajsë.”

 Vdekja e Jezusit
(Mt 27, 45‑56; Mk 15, 33‑41; Gjn 19, 28‑30)

 44 Ishte rreth orës gjashtë e terri e mbështolli mbarë tokën deri në orën nëntë. 
45 Dielli u zu e kultrina e Tempullit u nda përmes.
46 Atëherë Jezusi bërtiti me zë të lartë e tha: “O Atë: në duart e tua po e dorëzoj shpirtin tim!” Si tha këto, dha shpirt.
47 Centurioni, kur pa ç’ndodhi, zuri të lëvdojë Hyjin dhe tha: “Ky njeri ishte me të vërtetë i drejtë!”
48 Po edhe të gjithë njerëzit, që u grumbulluan për të parë ngjarjen, kur panë se ç’ndodhi, u kthyen duke rrahur kraharorin.
49 Të gjithë miqtë e tij rrinin larg, po ashtu edhe gratë, që e kishin përcjellë prej Galilesë, dhe po vërenin.

 Varrimi i Jezusit
(Mt 27, 57‑61; Mk 15, 42‑47; Gjn 19, 38‑42)

 50 Atëherë erdhi një njeri që quhet Jozef. Ky ishte anëtar i Këshillit [dhe] burrë i mirë dhe i drejtë. Ky nuk e miratoi vendimin as veprimin e tyre. 
51 Ishte prej Arimateje, qytet i Judesë, dhe priste Mbretërinë e Hyjit. 
52 Shkoi te Pilati dhe ia lypi trupin e Jezusit.
53 Pasi e uli prej kryqit, e mbështolli në pëlhurë, e vuri në varr të gdhendur në gur, ku ende askush s’ishte varrosur.
54 Ishte dita e Përgatitjes, e po afrohej e shtuna. 
55 E përcollën edhe gratë që erdhën me Jezusin prej Galilesë; e panë varrin dhe si u vu trupi i Jezusit. 
56Pastaj u kthyen dhe përgatitën erëra të mira dhe vajëra të erëndshëm.