Leximi i parë: Isaia 52:13 -- 53:12
Psalm: Psalm 31:2, 6, 12-13, 15-17, 25
Leximi i dytë: Hebrenjve 4:14-16; 5:7-9
UNGJILLI: GJONI 18:1 -- 19:42
Leximi i parë: Isaia 52:13 -- 53:12
Kënga e katërt për Shërbëtorin e Zotit
13 Ja, Shërbëtorit tim për së mbari do t’i
shkojnë punët,
do të nderohet, do të lartësohet, do të
jetë tejet i madhërishëm!
14 Sikurse shumë vetë që mbetën shtang kur
e panë
‑ kaq e shëmtuar ishte pamja e tij,
‑ fytyra e tij s’ishte më si e njeriut,
aq sa pamja e tij s’ishte më si e bijve
të Adamit ‑
15 po ashtu mbi Të do të mbesin të
habitura
turmat e popujve,
edhe mbretërit do të mbesin gojëhapur,
sepse do të shohin atë për çka s’ka
qenë treguar
e do të kuptojnë atë për çka s’kishin
dëgjuar.
1 “Kush,
pra, besoi në atë
që ne dëgjuam se u tha?
Kujt i qe zbuluar dora e Zotit?
2 Para Tij u rrit porsi pinjolli,
porsi rrënja nga toka e thatë.
S’kishte bukuri as hijeshi,
që të mund të vërenim në të,
as pashi që të mund të na pëlqente.
3 Ishte i përbuzur, më i sprasmi ndër
njerëz,
njeri dhimbjesh, i regjur me vuajtje,
si ai, para të cilit mbulohet fytyra,
i përbuzur, këndej as s’e çmonin për
gjësend!
4 E pra, Ai i mori mbi vete vuajtjet
tona,
mbi shpatulla të veta i ngarkoi
dhimbjet tona!
E ne ishim të bindur se ishte i
ndëshkuar,
i munduar prej Hyjit e i nënçmuar!
5 Kurse Ai ishte i plagosur për shkak të
paudhësive tona,
i ndrydhur për shkak të fajeve tona;
ndëshkimi, peng paqeje për ne,
peshoi mbi Të:
me vërragën e tij ne u shëruam.
6 Të gjithë ne endeshim si berrat e
humbur,
secili udhën e vet ndiqte
e Zoti e ngarkoi mbi Të
paudhësinë e të gjithë neve.
7 I marrë me të keq, lejoi të
përvujtërohet,
nuk e çeli gojën e vet;
porsi qengji që e çojnë për ta therur,
porsi delja e pazë para qethtarëve,
nuk e çeli gojën e vet.
8 E hoqën këso jete me dhunë e me gjyq.
Kush kujdeset për fatin e tij?
Po, e zhdukën nga toka e të gjallëve,
për faj të popullit të vet
qe goditur për vdekje.
9 Varrin e tij e vunë me të patenzonët,
me pasanikët varri i tij,
megjithëse s’kishte bërë paudhësi
as gënjeshtër s’doli nga goja e tij.
10 Por Zotit i pëlqeu ta ndrydhë me
vuajtje.
Nëse e jep jetën e vet fli shpërblyese,
do të shohë një trashëgimi motgjatë,
me anë të Tij do të kryhet vullneti i
Zotit.
11 Për shkak të vuajtjes së shpirtit të
tij
do ta shohë dritën
e do të ngihet me njohjen e saj.
Shërbëtori im i drejtë do të shfajësojë
shumë,
mbi vete fajet e tyre do t’i marrë.
12 Prandaj turmat do t’ia jap për
shpërblim,
pre e tij do të jenë popuj të panumërt,
sepse e dorëzoi veten për vdekje
dhe qe numëruar ndër keqbërës
që mbi vete t’i marrë fajet e turmave
e lutet për ata që mëkatojnë.
Psalm: Psalm 31:2, 6, 12-13, 15-17, 25
2 Në ty, o Zot, shpresoj:
mos lejo të turpërohem për amshim,
më liro me drejtësinë tënde.
6 Në duar të tua po e porosis shpirtin
tim,
më shpërble, o Zot, Hyji besnik.
12 Në sy të armiqve të mi u bëra tallje,
për fqinjë i mërzitshëm e për të njohur
tmerr.
Ata që më shohin përjashta, ikin prej
meje.
13 Më harruan njerëzit porsi të kisha
vdekur,
u bëra porsi enë e thyer.
15 E pra, o Zot, unë në ty jam i sigurt,
unë them: “Ti je Hyji im,
16 në duart e tua fati im”!
Më shpëto prej duarve të armiqve të mi
dhe prej atyre që më salvojnë.
17 Kthjelloje fytyrën tënde ndaj
shërbëtorit tënd:
më shpëto me mëshirën tënde.
25 Merrni zemër e kini guxim të gjithë ju
që shpresoni në Zotin.
Leximi i dytë: Hebrenjve 4:14-16; 5:7-9
Jezusi Kryeprifti i madh
14 Prandaj, pasi e kemi Kryepriftin e
Madh, Jezusin, Birin e Hyjit, i cili i ka përshkuar qiejt - të jemi të
palëkundshëm në dëshmimin e fesë! 15 Sepse,
nuk kemi Kryeprift që nuk mund të ketë dhimbje për dobësitë tona, pasi ai vetë
i ka sprovuar të gjitha si ne, me përjashtim vetëm të mëkatit.
16 T’i afrohemi, prandaj, plot guxim
fronit të hirit, që të fitojmë mëshirë dhe të gjejmë hir për të pasur ndihmë në
kohë të duhur.
7 Ai, në ditët e jetës së vet këtu mbi tokë, i
kushtoi lutja dhe lutje me ofshama të mëdha dhe me lot Atij që mundte ta
shpëtonte nga vdekja, dhe qe vështruar për shkak të nënshtrimit të vet. 8 Ai,
megjithëse ishte Bir, mësoi nga ato që pësoi të jetë i dëgjueshëm 9 dhe,
pasi e fitoi përsosmërinë, për të gjithë ata që e dëgjojnë, u bë shkaku i
shëlbimit të amshuar,
UNGJILLI: GJONI 18:1 -- 19:42
TRADHTIMI
DHE KAPJA E JEZUSIT
1 Jezusi, si i tha këto fjalë, kaloi
bashkë me nxënësit e vet përtej përroit Cedron. Aty ishte një kopsht, në
të cilin hyri ai e nxënësit e tij.2 Edhe Juda, tradhtari i tij, e dinte
atë vend, sepse Jezusi shpeshherë shkonte atje bashkë me nxënësit e vet.
3 Atëherë Juda mori një kompani ushtarësh
dhe disa rojtarë të Tempullit që ia dhanë kryepriftërinjtë e farisenjtë dhe ia
behu atje me pisha të ndezura, me dritëza e me armë.
4 Jezusi, që e dinte mirë çka kishte për
t’i ndodhur, u doli para dhe u tha:
“Kë kërkoni?”
5 “Jezu Nazarenin!” ‑ iu përgjigjën ata.
“Unë jam.” ‑ u tha Jezusi.
Me ta ishte Juda që po e tradhtonte. 6 Kur, pra, Jezusi u tha: “Unë jam!”,
ata u zmbrapsën dhe ranë përdhe. 7 Atëherë
i pyeti përsëri:
“Kë kërkoni?”
“Jezusin Nazarenas!” ‑ iu përgjigjën
ata. 8 Jezusi u tha: “Ju thashë: ‘Unë jam’. Nëse, pra, më
kërkoni mua, lërini këta të shkojnë!”
9 Ndodhi kështu që të shkonte në vend
fjala që pati thënë: “Nuk bora asnjë prej atyre që më dhe.”
10 Atëherë Simon ‑ Pjetri nxori shpatën,
që e kishte me vete, i ra shërbëtorit të kryepriftit dhe ia preu veshin e
djathtë. Shërbëtori quhej Malk. 11 Atëherë
Jezusi i tha Pjetrit:
“Shtjere shpatën në mill! A të mos e pi
gotën që ma dha Ati?”
Jezusi para kryepriftit
(Mt 26, 57‑58; Mk 14, 53‑54; Lk 22, 54)
12 Atëherë njësia ushtarake me komandantin
e me rojtarët e judenjve e kapën Jezusin dhe e lidhën. 13 E çuan më parë tek Ana, sepse ishte
vjehrri i Kajfës, që ishte kryeprifti i atij viti. 14 Kajfa
ishte ai që i kishte këshilluar judenjtë: “Është më mirë të vdesë vetëm një
njeri në vend të popullit!”
Pjetri i bie mohit Jezusit
(Mt 26, 69‑70; Mk 14, 66‑68; Lk 22, 55‑57)
15 Simon‑Pjetri dhe një nxënës tjetër po
shkonin pas Jezusit. Nxënësi tjetër njihej prej kryepriftit dhe hyri me Jezusin
në oborr të kryepriftit, 16 kurse
Pjetri mbeti përjashta, te dera. Atëherë ai nxënësi tjetër, që e njihte
kryeprifti, doli, foli me derëtaren dhe bëri që të hyjë Pjetri brenda. 17 Ndërkaq
shërbëtorja derëtare i tha Pjetrit:
“A mos je edhe ti prej nxënësve të atij
njeriu?”
“Nuk jam!” ‑ iu përgjigj ky.
18 Aty ishin shërbëtorët e rojtarët.
Kishin ndezur zjarr e po nxeheshin, sepse bënte ftohtë. Me ta rrinte edhe
Pjetri e po nxehej.
Kryeprifti merr në pyetje Jezusin
(Mt 26, 59‑66; Mk 14, 55‑64; Lk 22, 66‑71)
19 Kryeprifti e pyeti Jezusin për nxënësit
e tij dhe për mësimin e tij. 20 Jezusi
i u përgjigj:
“Unë u kam folur njerëzve botërisht.
Gjithmonë kam mësuar në sinagogë dhe në Tempull, ku mblidhen të gjithë
judenjtë. Nuk fola asgjë fshehtas. 21 Pse
po më pyet mua? Pyeti ata që dëgjuan çka u kam folur. Ata, patjetër dinë ç’kam
thënë.”
22 Pas këtyre fjalëve, njëri nga rojtarët
e pranishëm, i ra Jezusit shuplakë dhe i tha:
“A kështu i përgjigjesh kryepriftit?”
23 “Nëse fola keq ‑ i tha Jezusi ‑ ma vërteto
të keqen! Nëse fola mirë, pse po më bie?”
24 Atëherë Ana e dërgoi të lidhur te
kryeprifti Kajfa.
Pjetri i bie prapë mohit Jezusit
(Mt 26, 71‑75; Mk 14, 69‑72; Lk 22, 58‑62)
25 Simon‑Pjetri po rrinte gjithnjë aty e
po nxehej. I thanë, pra, disa: “A mos je edhe ti prej nxënësve të tij?” Ai e
mohoi dhe tha: “Nuk jam.” 26 Njëri
prej shërbëtorëve të kryepriftit, kushëriri i atij, të cilit Pjetri ia preu
veshin, i tha: “Po a nuk të pashë bashkë me të
në kopsht?” 27 Pjetri
prapë mohoi dhe këndoi gjeli.
Jezusi para Pilatit
(Mt 27, 1‑2, 11‑14; Mk 15, 1‑5; Lk 23,
1‑5)
28 Atëherë Jezusin e çuan prej Kajfës në
pallatin e qeveritarit. Ishte herët në mëngjes e ata nuk hynë në pretorium që
të mos bëheshin të papastër, por të mund të hanin darkën e Pashkëve. 29 Prandaj, Pilati doli jashtë para tyre
dhe i pyeti:
“Ç’padi keni kundër këtij njeriu?”
30 “Po të
mos ishte ky keqbërës ‑ iu përgjigjën ata ‑ nuk do ta kishim sjellë para teje!”
31 Pilati u përgjigj:
“Merreni ju e gjykojeni sipas Ligjit
tuaj!”
[Atëherë] Judenjtë u përgjigjën:
“Ne s’kemi leje të vrasim askënd!”
32 Ndodhi kështu që të shkojë në vend
fjala e Jezusit, me të cilën parafoli se me ç’vdekje do të vdiste.
33 Atëherë Pilati hyri përsëri në pallat,
e thirri Jezusin dhe e pyeti:
“A je ti mbreti i judenjve?”
34 Jezusi iu përgjigj:
“A e thua ti këtë prej vetvetes, apo ta
thanë të tjerët për mua?”
35 Pilati u përgjigj:
“Pse, a mos jam unë judeas? Populli yt
dhe kryepriftërinjtë të dorëzuan tek unë. Çka ke bërë?”
36 Jezusi u përgjigj:
“Mbretëria ime nuk është e kësaj bote. Po të ishte Mbretëria ime e kësaj bote, ushtarët e mi do
të kishin luftuar që të mos u bija në dorë judenjve. Porse, Mbretëria ime nuk
është prej këndej.”
37 “Pra, ti qenke Mbret?”‑ i tha atëherë
Pilati.
“Mirë thua! ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ Unë
jam mbret!
E unë linda dhe erdha në botë
për të dëshmuar të vërtetën.
Kush e do të vërtetën,
ai e dëgjon fjalën time.”
38 “Po
çka është e vërteta?” ‑ i tha Pilati.
Jezusin e dënojnë për vdekje
(Mt 27, 15‑31; Mk 15, 6‑20; Lk 23, 13‑25)
Si foli kështu, doli prapë para
judenjve dhe u deklaroi:
“Unë nuk gjej në të kurrfarë faji! 39 Tashti, ndër ju është zakon t’ju liroj
dikënd për Pashkë. A doni, pra, t’ju liroj mbretin e judenjve?”
40 Por ata bërtitën prapë:
“Jo këtë, por Barabën!”
E Baraba ishte cub.
JEZUSIN
E KRYQËZOJNË
1 Atëherë Pilati mori Jezusin dhe
urdhëroi të rrahej me frushkuj.
2 Ushtarët gërshetuan një kurorë ferrash
e ia vunë në kokë dhe i veshën një mantel të kuq. 3 I afroheshin dhe i thoshin:
“Të falemi, mbreti i judenjve!” Dhe i
binin flakaresha.
4 Atëherë Pilati doli përsëri përjashta
dhe u tha:
“Ja, po jua nxjerr përjashta që ta dini
se nuk gjej në të kurrfarë faji.”
5 Atëherë Jezusi doli jashtë me kurorë
ferrash e me mantel të kuq. Pilati u tha:
“Ja, Njeriu!”
6 Porse, kur e panë kryepriftërinjtë dhe
rojtarët, bërtitën:
“Kryqëzoje, kryqëzoje!”
“Merreni ju e kryqëzojeni ‑ u tha
Pilati ‑ se unë nuk gjej në të farë faji.”
7 Judenjtë iu përgjigjën:
“Ne kemi Ligjin dhe atij i duhet të
vdesë sipas Ligjit se e bëri veten Bir të Hyjit.”
8 Pilati, kur e dëgjoi këtë fjalë, u
tremb edhe më tepër 9 dhe
hyri prapë në pallat e i tha Jezusit: “Prej nga je?” Jezusi nuk i dha
përgjigje. 10 Atëherë
Pilati i tha:
“Mua nuk më përgjigjesh? A nuk e di se
kam pushtet të të liroj e kam pushtet të të kryqëzoj?”
11 “Kurrfarë pushteti s’do të kishe mbi
mua ‑ iu përgjigj Jezusi ‑ po të mos të të ishte dhënë prej së Larti. Prandaj,
ai njeri që më dorëzoi tek ti ka mëkat më të madh.”
12 Që atëherë Pilati kërkonte ta lëshonte,
porse judenjtë bërtitnin: “Nëse e liron këtë, nuk je mik i Cezarit. Kushdo e
bën veten mbret, është kundër Cezarit.”
13 Kur Pilati i dëgjoi këto fjalë, e nxori
Jezusin përjashta, u ul në selinë e gjykatores, në vendin që quhet “Kalldrëm” e
hebraisht “Gabatha”. 14 Ishte
dita e Përgatitjes së Pashkëve, rreth orës gjashtë. Pilati u tha judenjve:
“Qe mbreti juaj!”
15 Ata atëherë bërtitën:
“Hiqe! Hiqe! Kryqëzoje!”
“Ta kryqëzoj mbretin tuaj?” ‑ u tha
Pilati.
Krerët e priftërinjve u përgjigjën:
“Ne nuk kemi tjetër mbret, përveç
Cezarit!”
16 Atëherë ua dorëzoi të kryqëzohej.
Jezusin e kryqëzojnë
(Mt 27, 32‑44; Mk 15, 21‑32;Lk 23, 26‑43)
E morën, pra, Jezusin. 17 Jezusi, duke e mbartur ai vetë kryqin
e vet, doli në vendin që quhet “Kafka” hebraisht “Golgota”. 18 Atje e kryqëzuan, e bashkë me të, edhe
dy të tjerë, njërin në një anë e tjetrin në anën tjetër, kurse Jezusin në mes.
19 Pilati e shkroi edhe mbishkrimin dhe e
vuri në kryq. Ishte shkruar: “Jezus Nazareni, mbreti i judenjve.” 20 Këtë mbishkrim e lexuan shumë judenj,
sepse vendi ku e kryqëzuan Jezusin ishte afër qytetit. Ishte i shkruar
hebraisht, latinisht e greqisht. 21 Atëherë
kryepriftërinjtë e judenjve i thanë Pilatit:
“Mos shkruaj: ‘Mbreti i judenjve’, por
se ai tha: ‘Unë jam mbreti i judenjve’.”
22 Pilati u përgjigj:
“Çka shkrova, shkrova!”
23 Ushtarët, pasi e kryqëzuan Jezusin, i
morën petkat e sipërme të tijat dhe i ndanë në katër pjesë ‑ secilit ushtar nga
një pjesë. Morën edhe petkun e poshtëm. Ky nuk ishte i qepur me pola, por i
punuar një cope, prej në maje e në fund. 24 Prandaj
i thanë njëri‑tjetrit: “Nuk po e ndajmë në pjesë, por po qesim short, kujt t’i
bjerë.” Ndodhi kështu që të shkojë në vend fjala e Shkrimit të shenjtë:
‘I ndanë mes tyre petkat e mia
e mbi petkun tim hodhën short.’
Ushtarët bënë pikërisht ashtu.
25 Në këmbë, përbri kryqit të Jezusit,
qëndronin nëna e tij, pastaj motra e nënës së tij, Maria e Klopait edhe Maria
Magdalenë. 26 Jezusi, kur pa nënën e vet dhe,
pranë saj, nxënësin që donte, i tha nënës:
“Grua, ja, yt bir!”
27 Pastaj i tha nxënësit:
“Ja, nëna jote!”
Prej asaj ore nxënësi e mori me vete.
Vdekja e Jezusit
(Mt 27, 45‑56; Mk 15, 33‑41; Lk 23, 44‑49)
28 Pastaj, Jezusi, i vetëdijshëm se u krye
gjithçka, që të shkojë në vend fjala e Shkrimit të shenjtë, tha: “Kam etje!” 29 Aty ishte një enë plot me uthull. Në
majë të kallamit të hisopit vunë një sfungjer plot me uthull e ia afruan te goja.30 Jezusi,
posa e kërkoi uthullën, tha:
“Gjithçka u krye!”
Uli kokën e dha shpirt.
Jezusit i shporojnë kraharorin
31 Atëherë judenjtë, pasi ishte dita e
Përgatitjes dhe, që trupat të mos mbeteshin në kryq të shtunën ‑ e ajo e shtunë
ishte ditë e madhe ‑ i bënë lutje Pilatit që të kryqëzuarve t’u theheshin
kërcinjtë dhe të uleshin prej kryqit. 32Erdhën, pra, ushtarët e të parit e të
dytit që ishin të kryqëzuar me të, ua thyen kërcinjtë. 33 Kur erdhën te Jezusi, si panë se
kishte vdekur, nuk ia thyen kërcinjtë, 34 por
njëri prej ushtarëve me heshtë ia shporoi kraharorin dhe menjëherë rrodhi gjak
e ujë.
35 Dëshmon ai që pa, e dëshmia e tij është
e vërtetë. Ai di se flet të vërtetën, që edhe ju të besoni. 36 Në të vërtetë, ndodhi kështu që të
shkonte në vend fjala e Shkrimit të shenjtë: “Asnjë asht nuk do t’i thyhet.” 37 E në një vend
tjetër Shkrimi i shenjtë thotë:
“Do ta shohim Atë që shporuan.”
Varrimi i Jezusit
(Mt 27, 57‑61; Mk 15, 42‑47; Lk 23, 50‑56)
38 Pastaj Jozefi prej Arimatesë, i cili
ishte nxënës i fshehtë i Jezusit ‑ për shkak të drojës së judenjve ‑ iu lut
Pilatit ta lejonte të zbriste prej kryqit trupin e Jezusit. Pilati dha leje.
Atëherë Jozefi erdhi dhe e mori trupin e Jezusit. 39 Erdhi edhe Nikodemi ‑ ai që pati
ardhur te Jezusi dikur më parë natën ‑ dhe solli reth njëqind libra mirrë e
aloe të përzier. 40 E
morën, pra, trupin e Jezusit dhe, siç është zakon të bëhet ndër judenj kur
varroset dikush, e mbështollën në pëlhurë dhe e përeruan me erëra të mira. 41 Në atë vend ku Jezusi qe kryqëzuar
ishte një kopsht e në kopsht ishte një varr i ri, në të cilin ende nuk ishte
varrosur kush. 42 Aty,
pra, për arsye të Përgatitjes së judenjve, meqenëse varri ishte afër, e shtinë
në varr Jezusin.
Kur ne dëgjojmë njerëz të
flasin për pasuri, ndere dhe kënaqësitë e botës, le të kujtojmë se të gjitha gjërat
kanë një fund, dhe atëherë le të themi: “Zoti im, unë të dëshiroj vetëm Ty dhe
asgjë më shumë.”
-- St. Alphonsus Liguori
